Einstein-Rosen köprüsü adıyla da bilinen solucan delikleri, uzay-zamanın yapısını delip geçen, maddeyi evrenin başka yerlerine taşıyan bir kestirme.
1935 yılında, fizikçiler Albert Einstein ve Nathan Rosen, Genel Görelilik Kuramını kullanarak uzay-zaman içerisinde köprülerin varolduğu önermesinde bulundular.
Evreni bir kağıda benzetirseniz, ikiye katladığınızda iki ucunu birbirine yaklaştırmış olursunuz. Kağıtta delik açmaksa kağıdın bir ucundan diğerine ulaşmanın, düz kağıt üstünde bir doğru çizmekten çok daha kısa bir yoludur. Yalnızca Genel Görelilik Kuramı tarafından öngörülmüş olsa da, solucan deliklerinin ağzında, maddeyi emen, sonra tünelin içinden geçirerek taşıyan bir karadelik olabilir. O zaman tünelin çıkışı da maddeyi yine aynı evrene ya da hakkında bir şey bilmediğimiz başka bir evrene kusan bir beyaz delik olacaktır.
Kuramsal olarak solucan delikleri zamanda yolculuğu olanaklı kılabilir ama gerçekte, insanı taşıyamayacak kadar küçük (yaklaşık 10–33 santimetre) ve kararsız olacaklar. İngiliz kozmolog Stephen Hawking bunun mümkün olmadığını düşünüyor.
Ayrıca NASA’dan Eric Christian şöyle diyor:
“Solucan deliği zamanda geçmişe gitmek anlamına gelmez, bu yalnızca çok uzağı çok daha yakına getiren bir kısa yoldur.”
Günümüz teknolojisi; solucan deliklerini genişletme ya da durağan hale getirme noktasında yetersiz düzeyde. Ancak, bilim insanları; teknolojinin onlardan faydalanmasının önünü açacak olması umuduyla uzayda bir seyahat metodu olarak konsept üzerindeki araştırmalarını sürdürüyorlar.
Kaynak: How It Works