Dünyanın En Hızlı Hayvanları…Bir insan ne kadar hızlı koşabilir? Araştırmalara göre en fazla 64 km/s hızına ulaşabiliriz. Sürat koşucularıysa ortalama 20 km/s hızındalar. Bu hızla, dünyanın en hızlı hayvanları yarışında bir hayli geride kalıyoruz.
Hızın hayatta kalmak için büyük önem taşıdığı vahşi yaşamda avcı, eli boş dönmemek adına avından daha hızlı olabilmeli. Tabii av olmamak da önemli. Sonuçta son derece hızlı kaçabilen hayvanlar da mevcut. En yavaş olanlarsa avcıları şaşırtabilecek çeşitli savunma mekanizmalarına sahip. Ama en hızlılar arasında hiç sonlanmayan bir kaçma/kovalama yarışı var.
Alaca Doğan (Falco Peregrinus) (320 km/s)
Söz konusu hız olduğunda, kuşlar hep avantajlı. Sebebi malum…
Alaca doğan saatte 320 kilometreye varan olağanüstü hızıyla herkesi geride bırakıyor. Gezegenin en hızlı kuşu unvanını elinde tutan tür, avlanmak için dalışa geçerken kendine ait rekorları güncelleyebilir.
Sizi bir kere gözüne kestirdiyse, inanılmayacak kadar dik bir şekilde dalışa geçebilen alaca doğandan kaçmanın ne kadar zor olduğunu tahmin edebilirsiniz. Tabii av peşinde değilse bu hızda uçmasına da gerek yok. Onun sırrı, güçlü kasları ve büyük kanatlarında yatıyor.
Fregat Kuşu (Fregatidae) (150 km/s)
Tropik okyanuslara özgü bu deniz kuşları saatte 150 kilometre hıza ulaşabilir. Vücut ağırlığına oranla en geniş kanat açıklığına sahip olan kuş aynı zamanda çok uzunca bir süre uçabilmesiyle de ünlü. Öyle ki neredeyse iki hafta boyunca yere ayak basmadan uçmaya devam edebilir.
Yelken Balığı (Istiophorus) (110 km/s)
Listede hep kuşlar yer alacak değil ya. Balıkların hız konusunda iddialı olamayacağını kim söyledi? Karşınızda dünyanın en hızlı deniz canlısı! Saatte 110 kilometre hızla yüzebilen yelken balığı genelde saldırgan avcılardan kurtulmak için böyle hızlanıyor. Zamanın geri kalan kısmındaysa görece normal hızlarda yüzmeye devam ediyor.
Çita (Acinonyx Jubatus) (100 km/s)
Kedigiller familyasının en hızlı üyesi, Afrika’nın Güneyi ve Doğusunda yaşıyor.
Göklerin ve denizlerin şampiyonlarıyla yarışamayacak olsalar da karadaki rekorun sahibi çitalar 100 km/s hızına ulaşabilir. Yaman bir avcı olan çita, yaşadığı habitatta tüm diğer türlerin korkulu rüyası. Üstelik bazı büyük kediler gibi sadece geniş çayırlarda değil, ormanlarda da avlanabiliyor.
Neyse ki sadece kısa mesafe koşucusu olması, diğer türler için bir avantaja dönüşebilir. Sonuçta bu hıza anca 500 metrelik bir koşuda koruyabiliyor. Ama bu durumu atikliği ve 0’dan 100’e sadece 5 saniye içinde çıkabiliyor oluşuyla kapattığını da eklemek gerek. Avının üzerine atlarken havada süzülebiliyor oluşu da bu saldırıya maruz kalan canlı için işi biraz zorlaştırıyor tabii. Böyle bir avlanma becerisi karşısında, yön değiştirerek koşma gibi aldatıcı taktiklerin de işe yaramadığı zamanlar oluyor.
Çitalar, üstün performanslarını hem vücut yapılarına hem de dümen gibi kullandıkları, olağanüstü denge kabiliyeti kazandıran kaslı kuyruklarına borçlu. Ama bu, güçlü avcılar oldukları anlamına gelmez. Narin vücut yapıları yüzünden, diğer yırtıcılarla girdikleri savaşta büyük bir dezavantaja sahipler. Dolayısıyla, av için başka türlerle yarış halindeyse genelde pes edip geri çekiliyorlar. Ne de olsa yaralı bir çita, avlanma becerisini kaybetmiş bir çita demek. Bu da aç kalmak anlamına gelir.
Amerika Antilobu (Antilocapra Americana) (96 km/s)
Neredeyse çita kadar hızlı!
Kuzey Amerika’ya özgü bu antilop, hızlı olmasıyla ünlenmiş birçok avcı türüne toz yutturabilir. Saatte 96 kilometrelik hızıyla, yaşadığı habitatın rekorlarını elinde tutuyor.
Çevresinde o hıza ulaşabilen avcı türlerin olmayışı akla önemli bir soruyu getiriyor: Bu kadar hızlı olmasına gerek yoksa, doğa neden böyle bir çözüm geliştirdi?
İşte bunun yanıtı geçmişte yatıyor olabilir . Bir zamanlar bu topraklar Amerika çıtası adlı bir türe ev sahipliği yapıyordu. Artık nesli tükenmiş olsa da o zamanlar hız şampiyonu çitalar karşısında hayatta kalabilmek için, onlarla yarışabilecek hızda olmanın yegane şans faktörü olduğu ortada. Amerika antilopları bu avantajı, o yaman avcı sahneden silinmiş olsa da devam ettirmişler gibi görünüyor.
Kaynak: Popular Science
